O książce: rok / Tępy dźwięk uderzenia sprawia, że ​​podskakuję w miejscu i zatrzymuję się. Odwracam się gwałtownie. Dowódca stopnia stoi w cieniu altanki, wciąż zaciskając pięści. „To nie może dłużej trwać” – mówi tępo i powoli podchodzi. - Co? – Z trudem odrywam język od suchego podniebienia – szepczę. - Powiedz mi, dlaczego kiedy zamykam oczy, widzę ją? Czuję to, słyszę głos... - Głos Tala chrypi i łamie się. Muszę biec! Natychmiast! Bez oglądania się za siebie! Ale ciało zamarło, zamarło. Moje stopy zdawały się przymarznąć do podłogi. „Myślę, że zwariuję, ale jeśli teraz nie zapytam, zwariuję” – pauzuje. Dotyka mojego podbródka bez ciężaru, zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała. - Rin, powiedz mi. Czy to nie ty? – jego pytanie brzmi jak grom z jasnego nieba.